Het zit zo: voordat ik dit bereikte...
...remde mijn onzekerheid mijn geluk
Mijn naam is Ilke Oner en ik neem je graag mee in mijn verhaal.
Als Turks meisje uit een achterstandswijk, dat op de basisschool te horen kreeg dat ze alleen de mavo aan kon, ontwikkelde ik faalangst.
Uit angst om niet goed genoeg te zijn, voelde ik me vaak onzeker. Ik moest harder werken dan een gemiddelde andere persoon van mijn leeftijd. Ik deed mijn stinkende best, paste me zo goed mogelijk aan mijn omgeving aan en overcompenseerde ik.
Van achterstandswijk naar universiteit
Tegen alle verwachtingen in, studeerde ik niet één maar twee keer succesvol af aan de universiteit. Mijn basisschool leraar had het fout en ik was trots op mezelf toen ik mijn eerste Masterdiploma Neuropsychologie in ontvangst mocht nemen. Een jaar daarna ontving ik mijn tweede Masterdiploma, ditmaal in Marketing. Twee studies die ik zelf heb bekostigd door er keihard naast te werken, omdat mijn ouders het niet breed hadden.
Zonder geld en netwerk, maar wel mét de vooroordelen over mijn afkomst, wist ik eigenhandig tijdens de crisisperiode op te klimmen naar goede posities in het bedrijfsleven. Ik knokte mezelf omhoog op de sociale ladder, overwon meerdere barrières en was ik een succesvolle dertiger met alle materialistische kenmerken die daarbij hoorde: mooi huis, dikke leaseauto en flink salaris.
Mijn ouders waren supertrots en ik liep leeg….
What the hell happened?
Van buiten zag het plaatje er perfect uit, maar van binnen was ik doodop:
- Ik maakte keuzes vanuit mijn hoofd en liet me leiden door wat mijn omgeving en de maatschappij van mij verwachtten, in plaats van te luisteren naar mijn gevoel;
- Ik hield vaak rekening met anderen, daardoor was ik erg druk (in mijn hoofd).
- Ik liep mezelf voorbij en paste me aan totdat ik een ons woog (alhoewel, als dit letterlijk zo was geweest, had ik nooit willen veranderen…dat terzijde);
- Ik geloofde niet dat een geweldig mooi leven ook voor mij, als 'simpele ziel', was weggelegd;
- Ik was onzeker en daardoor overcompenseerde ik en werd perfectionistisch;
- Hierdoor verlamde ik mezelf; ik zocht bevestiging en goedkeuring van buitenaf ;
- Langzamerhand was er geen sparkle meer in me te vinden, liep ik vast en doofde ik uit…
…Ik had een nasty burn-out.
Het kwartje viel
Voor mij, als neuropsycholoog, was mijn burn-out het ultieme falen: juist ík had toch beter moeten weten? Ik had dit toch kunnen voorkomen? Hoe had ik het zover kunnen laten komen? Hoe had ik mezelf zo kunnen verliezen?
Het probleem is namelijk nooit het probleem zelf. Het is enkel het gevolg van een dieperliggende oorzaak.
Met mijn ratio bereikte ik veel en kwam ik ver. Alleen vergat ik gaandeweg om daarbij ook goed te luisteren naar mijn hart én lichaam. Hierdoor hield mijn hoofd, met slimme brein me gevangen in de door mij gecreëerde gouden kooi. Voor mij een veilige plek:
- waar ik niet vooruit kwam, maar mezelf verlamde door belemmerende gedachten en patronen.
- die ik zelf had gecreëerd, ook al dácht ik van niet.
Ons brein wilt maar één ding en dat is niet ons gelukkig maken.
Dat was mijn grootste eye-opener. Het kwartje viel en ik wist dat mijn hoofd met slimme brein me afremde.
Je brein werkt pas vóór je, als jij ook werkt aan je brein!
Meer succes op elk vlak
Vanaf dat moment voelde ik weer de verbinding met mezelf waardoor ik beter voor mezelf kon kiezen. Durfde mijn podium te pakken en stapte over mijn angsten en onzekerheden heen. Ik maakte niet meer keuzes met alleen mijn hoofd, maar samen met mijn hart én lichaam.
Als logisch gevolg hiervan werd ik vrolijker, kreeg meer energie en kon weer goed slapen. Al mijn fysieke klachten verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik werd weer liever voor mezelf en leuker voor mijn omgeving. Ik kwam tot rust, finally!
Mijn leven werd helder en overzichtelijk. Ik wist welke stappen ik mocht zetten om die bad-ass versie van mezelf te worden. Hierdoor nam ik afscheid van mijn goede baan met hoge salaris en snelle auto. Hèt symbool voor mijn perfecte, maar onvoldane bestaan.
Er was voor mij nog maar één logische vervolgstap: het oprichten van de Oner Academy. Zowel mijn hoofd als mijn gevoel zeiden volmondig ‘ja’ tegen die keuze.
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik:
- Uit Nijmegen kom, plat Nimweegs kan praten en de zomerfeesten fantastisch vind.
- AAN ga van diepgaande, rauwe, eerlijke en filosofische gesprekken. Houd überhaupt van (veel) praten #lultalsbrugman.
- Niet geschikt ben voor diplomatie en zo door je heen prik; als je niet zeker weet of je het antwoord wilt horen, moet je mij de vraag niet stellen.
- Hokjes en labels haat: ik kies niet tussen mijn twee nationaliteiten. Ook kan ik vloeiend Turks als Nederlands praten. Zo bijzonder is dat niet.
- Verslaafd ben aan alles wat met eten te maken heeft: food is life: need I say more?
- Niet zonder parfum, nagellak en lippenstift kan of wil;
- Door m'n liefde voor food, geheugen en werk 'feeder, wikki-illy & doctor-il' word genoemd door mijn vrienden.
- Wetenschappelijk én spiritueel ben: JA het kan écht. Love Cosmos: A Spacetime Odyssey) én Baba Jolie #ifyouknowyouknow.
- Er een hekel aan heb wanneer mensen te vroeg zijn.
